Deze vallei, bij een hemels blauwe lucht en een zonnetje moet machtig en onvergetelijk zijn.

Omstreeks 17:00u werden we terug voor de deur van het hotel afgezet.

Tijdens een avondwandeling in het dorpscentrum en de ‘Calle Real’ (hoofdstraat) ervaarden we dat Salento een heel gezellig en levendig stadje is. In een plaatselijk restaurantje aten we een ‘trucha dorada’ (een goudforel op een bed van gebakken banaan met groenteslaatje en enkele sausjes) waarvoor we 12.000 Pesos (= 4,8 euro) per persoon betaalden.

Zaterdag 21 december 2013

We hadden heerlijk geslapen niet tegenstaande rond 3u. ‘s nachts nog enig rumoer in de straat te horen was.

Nadat we eerst nog van een warme douche hadden genoten, werd ons in een ontbijtzaaltje een typisch regionaal ontbijt voorgezet. Een fruitsla met banaan, manga, meloen, enkele broodjes en wat konfituur.

Precies om 9u. stond het voor ons gereserveerde privévervoer, dat ons naar Santa Rosa de Cabal zou brengen, voor de deur van het hotel. Daar konden we een voormiddag genieten van de plaatselijke natuurlijke warmwaterbronnen.

De chauffeur en de voor ons voorziene privégids verwelkomde ons hartelijk. De chauffeur sprak enkel Spaans, maar de gids "Claudia" vertelde ons, in behoorlijk vloeiend Engels, honderduit over de eigenheden en de bezienswaardigheden in deze regio.

Na een prachtige rit in een comfortabele jeep, waarbij we enkele typische stadjes passeerden en een fotostop hielden bij een eerder modern uitziend kerkje in Santa Rosa de Cabal, werd voor ons de ingang geregeld tot de warmwaterbronnen. (was ook in de prijs begrepen)

Een rotsachtig paadje leidde ons langs enkele stroomversnellingen en watervalletjes bergopwaarts naar het hoofdgebouw bij de baden. Merkwaardig was dat bij de ingang al onze handtassen en rugzak door de bewaking werden gecontroleerd op eetwaren en vooral op alles wat enigszins als wapen zou kunnen gebruikt worden.

De gids, Claudia, vergezelde ons tot bij de baden en bleef daar geduldig wachten tot wij er genoeg van hadden om in de diverse heerlijk warme baden, met een temperatuur van om en bij de 40° C., te drijven en/of te zwemmen, omgeven door een onbeschrijfelijke natuurpracht waarvan een enorm vertakte waterval van ong. 80m. hoog deel uitmaakte.

Ietwat na de middag kregen we trek in een hapje en nodigden we onze gids uit om samen met ons wat te eten.

Omstreeks 14u. wierpen we nog een laatste blik op de onvergetelijke omgeving en zochten ons vervoer op dat aan de uitgang al klaar stond om ons verder te brengen naar het volgende logement, een authentieke koffiefarm "Finca Villa Maria" in Pereira. (prov. Risaralda), gelegen op een hoogte van 1.560m. tussen de oostelijke- en de centrale bergketen van het Andes gebergte, in de driehoek Manizales, Armenia en Pereira.

Hier werden we alweer zeer hartelijk ontvangen en begroet door Mauricio en Luz (Lucia), het echtpaar dat hier het logement verzorgt.

We waren door de reisorganisatie wel vooraf verwittigd dat deze mensen alleen Spaans spreken, weliswaar het Colombiaanse Spaans.

De cursus Spaans, waaraan ik een drietal jaren geleden was begonnen kwam hier goed van pas en al zeg ik het zelf, ik kon me behoorlijk verstaanbaar maken en begrijpen wat onze gastheren vertelden.

Hierbij moet zeker vermeld worden dat ze zelf hun uiterste best deden om duidelijk en langzaam te spreken.

We kregen onze kamer toegewezen en die zag er heel wat comfortabeler uit dan verwacht. De reisorganisatie "De Una Colombia tours" had ons echter vooraf geïnformeerd dat dit logement behoorlijk "basic" is. Dat was dus weer een meevaller. Er was een nette badkamer met douche, toilet en lavabo. Er waren handdoeken en zeep voorzien. Meer moet ge toch niet hebben hé.

Het was nog maar namiddag en nadat we ons hadden geïnstalleerd en een tijdje genoten van de ons omringende panoramas, waarbij we op ong. 100km. afstand de centrale cordillera (bergketen) van het Andesgebergte konden zien, bleef er nog wat tijd over voor een fikse wandeling.

Mauricio legde mij in eenvoudig Spaans uit hoe we best konden lopen: "sigue esto sendero al subiendo. Tome el primero al izquerda y despues el primero al derecho." (Volg deze wandelweg bergop. Neem de eerste links en daarna de eerste rechts).

Goed in ’t kopje gestoken (want kaarten zijn hier niet te vinden) en we begonnen eraan.

Amaai !!! Direct om en bij de 20 à 30% bergop. We namen dus onze tijd en genoten van de panoramas.

Ons pad kronkelde zich wir-war doorheen een bananenplantage. Planten van 3 à 4m. hoog elk met een enorme tros groene bananen. Elke tros ingepakt in een licht blauwe plastiekzak, om de vruchten beter te laten rijpen en vooral om ze te beschermen tegen insecten en vogels.

Her en der bemerkten we ook al enkele koffiestruiken tussen de bananenplanten. De ene al wat meer bessen dragend dan de andere.

Na een halfuurtje hadden we toch een 100-tal meters geklommen en besloten we om terug te keren.

Bergaf liep natuurlijk gemakkelijker, maar we namen weer onze tijd en gaven onze ogen de kost in het ons omringende berglandschap.

Bij ons logement aangekomen passeerden we eerst nog lans de zwemkom met helder blauw water, maar behoorlijk koud. Een enorme tegenstelling met wat we eerder in de voormiddag in de warmwaterbronnen ervaarden.

Bij onze terugkeer vroeg Mauricio of we graag warm water hadden om te douchen. En natuurlijk, daar hebben we graag "Si" op geantwoord, gevolg door een "Muchas gracias"; waarop Mauricio antwoordde: "Con mucho gusto" (graag gedaan).

Tijdens het douchen moesten we dan wel ervaren dat ‘warm’ hier geïnterpreteerd word als zijnde ong. 20° en daar moesten we het dan maar mee doen.

Om 6:30u. werd ons avondmaal geserveerd op het ruime knusse terras met zetels, schommelstoelen, hangmat en alles wat je nodig kon hebben om uit te rusten.

Tot onze grote verwondering vonden we hier allerhande Nederlandse lectuur, waaronder enkele recente Flair- en Libelle-tijdschriften, blijkbaar door Nederlanders hier achtergelaten;.

Op een 3 meter lange eettafel stonden twee borden soep klaar. Bananensoep! Dat was weer iets speciaal voor ons want bananensoep is ons niet bekend. Maar ze was heel lekker. Hierna nog een bord met wat mij eerder leek op een vleesvervangende hamburger, een portie rijst en een groenteslaatje. Als afsluiter nog een aromatische thee en we waren voldaan.

Ondertussen was het donker geworden en genoten we nog van de ontelbare lichtjes die we beneden in het dal ontwaarden tot het bedtijd was.

Zondag 22 december. 2013.

We hadden heel goed geslapen, niettegenstaande ik omstreeks 2u een stevige regenbui had gehoord en nadat we rond 7 u. door een doordringend gekrijs van twee papegaaien voor onze kamerdeur werden gewekt.

Precies zoals afgesproken stond om 8:30u ons ontbijt klaar op de lange tafel op het terras.

Om te beginnen kregen we ieder een bordje voorgezet met in stukjes versneden verse banaan, gevolg door een schaaltje met 2 spiegeleieren en enkele ‘arepas’. ( ‘Arepa’ is een op een kleine pannekoek gelijkend gebak maar wat dikker en droger op basis van maïsmeel en water).

De gebruikelijke tas koffie mocht hier natuurlijk niet ontbreken.

Een uurtje later werden we door onze vriendelijke gastheer Mauricio uitgenodigd om hem te volgen naar de koffiestruiken, waar hij ons het ‘koffieproces’ vanaf het planten van een koffieboon, de ontwikkeling ervan tot koffiestruik, het plukken van de bessen en de verdere verwerking: pellen, wassen, drogen en branden, uitvoerig uit de doeken deed.

Om te beginnen kregen we ieder een mand rond onze middel gebonden en nadat hij ons had voorgedaan hoe het diende te gebeuren werden we verzocht zelf koffiebessen te plukken, .

We mochten enkel de al ietwat gele tot helemaal rode bessen plukken. De groene bessen mochten er niet bij.

Het leek erop alsof we ons in een oerwoud bevonden. De koffie struiken stonden in kleinere en grotere bosjes verspreid tussen de bananenplanten op een bergflank met een helling van om en bij de 100% (= 45°)

We hadden de pluktechniek blijkbaar niet direct onder de knie want op de tijd dat wij een vijftal bessen plukten had Mauricio al een handvol.

Na een kwartiertje plukken daalden we af naar een gebouwtje waar hij ons, in een door hem zelf opgericht klein muzeum, de verdere verwerking van onze plukoogst zou laten zien.

Mauricio controleerde eerst of er in onze, voor een kwart gevulde mandjes geen groene bessen waren. En ja, uit mijn mandje werden er enkele uitgewipt. Bijgevolg slechte punten op het plukrapport.

De bessen werden in een trechtervormige opening van een pelmolen gekapt en we mochten zelf de molen handmatig bedienen om de bessen in de trommel te pletten, waardoor deze open breken en de dan nog lichtgroene koffiebonen vrijkommen. De bonen vallen in een bak aan de ene kant van de pelmolen en de pellen aan de andere kant. Daarna worden de bonen in water gespoeld om de honigachtige gel die nog aan de bonen kleeft te verwijderen. Na een achttal dagen drogen zijn ze grijs verkleurd en klaar om gebrand te worden tot de ons bekende zwarte koffiebonen.

Het brandproces duurt een 30-tal minuten waarbij de heerlijke aroma’s van vers gebrande koffie vrijkomen en je reukorgaan prikkelen.

De bonen die Mauricio voor de branddemonstratie gebruikte waren een week eerder door twee Franse dametjes geplukt. Onze plukoogst zou gebruikt worden voor de volgende toeristen.

Je kunt raden hoe goed het kopje koffie smaakte dat met de vers gebrande en nadien gemalen bonen op traditionele wijze was bereid, net zoals ons grootmoeder en zelfs ons moeder dat vroeger deed met koffiekan en koffiebeurs.

Hiermee was onze voormiddag meer dan gevuld en gingen we graag in op de uitnodiging voor het middagmaal.

Na wat eten en een half uurtje rust trokken we weer op pad voor een wandeling. We kozen terug voor de weg bergop maar we zouden nu de eerste zijweg rechts inslaan in plaats van links.

Evenals gisteren voerde het pad ons weer tussen de bananenplantages, met hier en daar een verscholen maar welig dragende koffiestruik.

Ik had stilletjes gehoopt dat dit pad ons tot boven op de bergkam zou brengen om daar van nieuwe vergezichten te kunnen genieten, maar oh wee! Nadat we ongeveer 120m gestegen waren kwamen liep ons paadje dood. Er bleef ons dus geen andere keuze dan terug te keren.

Na het weeral eens heerkijk ontbijt maakten we van de vrije voormiddag gebruik om nog een wandeling te maken in de nabije regio.

Omstreeks 12:00u werden we door de zoon van Mauricio opgehaald om ons naar de luchthaven van Pereira te brengen voor de terugvlucht van 14:01u naar Bogotá. Vandaar per taxi terug naar onze familie in Quiroga Sur.